Δήλωση και δημόσια παραδοχή ότι δεν είμαι ποιήτρια ούτε είναι πολύ πιθανό να γίνω.
Το παρακάτω ποίημα σαν σπάνιο αστρικό φαινόμενο του οποίου η περιοδικότητα είναι άγνωστη μέχρι στιγμής γιατί δεν υπάρχει άλλο εκπορεύτηκε από το Νου μου μάλλον τυχαία και αφού δεν πρόκειται να μπει σε κάποια ποιητική συλλογή, σας το παραθέτω.
1ο
Ένα χαμόγελό σου
κι η ευτυχία του παραμυθιού μου μου κρατάει το χέρι.
Τώρα μπορείς να με αγγίξεις, ν’ αλλάξεις την κατεύθυνση από το βλέμμα μου.
Μπορείς μόνο με τη φωνή σου να κόψεις κομμάτι του εαυτού μου.
Τώρα μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις μαζί σου αφού τίποτα δεν θέλω να ανήκει μόνο σε μένα.
Ένα χαμόγελό σου
και νομίζεις πως γράφεις εσύ την τελευταία σελίδα.
Ξεθωριάζεις τα χρώματα του πρωινού ήλιου μου.
Αφαιρείς τη μαγεία της σελήνης από τις βραδινές περιπλανήσεις μου.
Η στάση της ψυχής μου βίαια θα τελειώσει για να κρατήσει το όνομα που της χαρίστηκε.
Ένα χαμόγελό σου
και η πραγματικότητα του εφιάλτη μου γίνεται φίλη σου.
Κανόνες και λάθη, ψεύτικη μοίρα μα διόλου τυχαίο το μάθημα.
Γνωρίζω και μετά χάνομαι.
Η ανθρώπινη φύση καταφέρνει για λίγο να προσγειώσει την πίστη μου.
Ένα χαμόγελό σου
κι η σκέψη μου σε κοιτάει αδιάφορη.
Ξημερώνει.
Μου μιλάει η ζωή, ακούω τη φωνή της σα νερό.
Τραβιέται το βλέμμα μου από το σταυροδρόμι σου.
Διάφανη έγινε η σκιά σου κι ολόκληρη εγώ χαμογελώ σα μουσική του Παραδείσου.